Wat een luxe is het om elke dag opnieuw weer te mogen genieten van een nieuwe dag.
In dit kakelverse jaar voelt elke dag als een cadeautje.
Dat realiseer ik me elk dag. Zeker nu. De eerste kerst zonder mamma. In het voorjaar kreeg mamma een hersenbloeding en is ze na ruim een week overleden. Er was genoeg tijd om afscheid van haar te nemen en te zien dat het voor haar goed was (meer daarover lees je hier). Toch maakt dat het gemis niet lichter. Om haar dichter bij me te voelen, draag ik haar sieraden. Het helpt niet echt, maar het is wel een fijn gevoel om op die manier mamma in mijn ochtendrituelen te betrekken. Zo blijft ze in mijn nabijheid.
****** In deze blog schrijf ik over onze kerst. Misschien vind je het helemaal niets om dat allemaal te lezen? Dan maar niet. Graag wil ik je bedanken voor alle support het afgelopen jaar. Ik wens je heel veel geluk in 2020. *****
Lekker lang tafelen met Kerst
We hebben de laatste twee weken van december giga hard gewerkt – om allerlei klussen af te ronden voor het eind van het jaar. Maar daarnaast hebben we ook meer dan 60 mensen verspreid over vier dinertjes in huis gehad.
We hebben gelukkig veel vrienden die ons daarbij een handje helpen.
Diner 1
Het eerste diner was het gemakkelijkst: 20 collega’s van mijn werk schoven aan het stamppotmenu bereid door de Burense super slager. Wel een beetje vreemd om zomaar je collega’s in je huis te ontvangen – maar het was natuurlijk super gezellig. We waren al de hele dag samen op pad en nog steeds niet uitgepraat.
En natuurlijk hadden we hulp van een vriend met dochter om de tafel in kerstsfeer te brengen – daar was ik zelf niet eens aan toe gekomen.
Diner 2
Voor zo’n gezelschap moeten we natuurlijk wel onze huiskamer verbouwen om ruimte te maken voor onze zelfgemaakte eettafel met 20 zitplaatsen. Stond ie mooi alvast klaar voor het volgende diner – met 19 mensen. Een traditie die is begonnen met Buren bij kaarslicht (zie Kijkdoos in Buren).
Dat Buren (Buren bij kaarslicht) even niet meer meedoet, vinden wij geen probleem.
Binnen gaat het feest door als vanouds. Met vrienden in Buren, studiegenoten uit Wageningen afkomstig uit het hele land en onze zonen met hun vriendinnen. De kamer verlicht door kaarslicht en verwarmd door vriendschappen die de tand des tijds doorstaan. Het is echt elke keer weer bijzonder genieten.
De gasten verzorgen soms ook een deel van de maaltijd. Onze overburen namen stoofpeertjes mee, de witte wijn bij de gerookte forel (uit eigen rookton) kwam van vrienden uit Buren en het overheerlijke toetje was compleet verzorgd door ander Burense vrienden. De rest hadden we zelf gekookt – aan één dag voorbereiden hebben we dan niet genoeg. Maar eenmaal op de avond zelf, nemen onze zonen en hun vriendinnen veel uit handen. Heerlijk.
Diner 3
Op kerstavond zijn we ‘gewoon’ met zijn zessen. Net als bij het vorige diner, neemt de nieuwe generatie de keuken over. Wij zorgen voor de ingrediënten, maar zij maken er iets moois van. In onze eetkamer eten we aan de eettafel. Weer lekker lang tafelen. Het gaat niet om veel eten. Het gaat om sámen eten. En kletsen.
Diner 4
Het zelfde geldt ook voor het laatste diner met Oudjaar. Elk jaar vieren wij, Veetelers uit Wageningen, dat samen. Het is een traditie die begonnen is na onze studie. Dit keer is het in Buren. Inmiddels zijn alle kinderen volwassen en zijn we gewoon weer met elkaar: 13 man. Een klein clubje. Twee dagen van te voren heeft verkoudheid en griep toegeslagen en blijkt dat we maar met 9 zijn. Mooi – dat past gemakkelijk in de eetkamer. We verdubbelen de tafel en genieten met zijn allen van het eten waar iedereen wat aan bijdraagt. Een paar uur voorbereiding is dit keer genoeg. Alleen de oliebollen schieten er bij in. Gelukkig heeft de overbuurvrouw er nog een paar over en nemen onze vrienden er wat mee. Zo kan ik op nieuwjaarsdag nog lekker ontbijten met echte ballen!
Als we klaar zijn met eten en ons installeren met koffie en thee in de zitkamer, is Claudia de Breij al een tijdje bezig. Dat kunnen we ook best goed – lekker commentaar geven op de dienstdoende cabaretier.
Het enige wat een beetje tegenvalt is de drukte buiten. In onze straat is werkelijk niets te zien van het vuurwerk dat overal losbarst. Gelukkig kunnen we vanaf de wal bij de molen wel wat zien en meegenieten van een mistige, kleurige hemel.
Ballen bij het ontbijt
Inmiddels is het alweer twee januari. Ik heb al twee dagen kunnen ontbijten met oliebollen (er waren er een paar over). De verkoudheid is ook bij ons aangeland. Snuffend en proestend rusten we uit van de drukte en ruimen (weer) op. Nog nooit zoveel glazen gewassen als deze maand.
Nu geniet ik van niets doen, ik heb een paar dagen vrij. Heb ik eindelijk weer eens tijd voor mijn hobby’s: schrijven, schilderen en vilten. Het is best lastig om naast een full time baan serieus een bedrijf in de benen te houden. Ik moet het vanaf nu maar meer zien als een hobby – maar wel een die ik heel graag met anderen deel.
Zoals ik eerder al schreef – vind ik het heerlijk om mensen te laten ontdekken waar hun creativiteit ligt. Het motto van deze site is niet voor niets:
Je bent creatiever dan je denkt
Ik heb al zo vaak mensen zien opbloeien als ze voelen hoe fijn het is om de innerlijke criticaster stil te leggen en gewoon lekker te doen. Dat geldt voor alles – maar zeker voor schrijven en schilderen. En als je dat nu allemaal niet lukt, dan kom je gewoon een keer vilten. Heeft niets met kunst te maken maar allen met echt ambachtelijk werk. Knoeien met natuurlijke producten: wol, zeep en water.
Maar daar over de komende tijd meer. Tenslotte heb ik nu de tijd aan mezelf.