Opnieuw beginnen

De lente nodigt uit om opnieuw te beginnen. Misschien is het wel een wat koude start in de afgelopen dagen. De bloesem in de Betuwe was er niet minder om.

Alle begin is moeilijk. Ook deze eerste maand zonder mamma. Ik weet niet zo goed hoe het moet: rouwen om mijn moeder. Ik heb het nog nooit gedaan. Ik heb maar één moeder. En ze heeft best lang mogen leven. Ze was zelf eigenlijk wel een beetje klaar met alles. En wij begrepen dat. Met dat begrip was het fijn om afscheid van haar te nemen. Dat kon ik zelfs opschrijven en vertellen.

Langzamerhand begint het te wennen. Ik denk nog dagelijks: ‘even bellen’. Vaker dan eerst, want het is al weer zo lang geleden dat ik haar sprak. Daaraan merk ik dat het nog niet echt is geland. Dat definitieve ‘ze is er niet meer’.

We belden vaak. Een keer per week, soms zomaar twee keer op een dag. En nu is het alweer meer dan zeven weken geleden. En het gaat ook nooit meer gebeuren. Ze is er niet meer.

Hoe dat nu voelt zonder moeder? Ik vind het lastig. Het is een gevoel dat ik mis. Niet iets concreets. Natuurlijk mis ik mamma. Door het afscheid heb ik daar vrede mee. Zij is nu waar ze is. Ergens in het niets. Misschien wel bij pappa. Ze is in ieder geval op een plek waar ze wilde zijn.

Wat ik mis, is niet het huis. Of haar spullen. We waren al zo vaak verhuisd. Mamma zit in mijn hart. Ook nu ze er niet meer is. Ik kan het haar alleen niet meer vertellen. En dat mis ik. Ik zou haar zo graag nog even spreken. Om te vertellen hoe het gaat. Dat het steeds een beetje beter gaat.

Dat het voelt als opnieuw beginnen – en dat lukt.

Elke dag een beetje beter. Er zijn al dagen dat ik zomaar overloop van energie. Als ik door Buren wandel, laat de natuur zien dat er zoveel moois is om van te genieten. Het fluitenkruid vormt een kanten randje langs de dijk. De notenbomen komen in het blad. De vlierbesschermen ontluiken. Het helpt als de zon schijnt. Verdriet lijkt te verdampen door de warmte.

Ik hoop dat het snel weer wat warmer wordt.

 

6 gedachten over “Opnieuw beginnen”

  1. Elly Meeuwissen

    Lieve Margo,

    Wat mooi geschreven Margo. Ik herken het en wat een rijkdom dat je zo warm en liefdevol over je mama schrijft en dat gemis zo goed weergeeft. Lieve groet Elly

    1. Dank voor je lieve woorden, Elly. Fijn dat je het herkent. Ik vind het best moeilijk om het verdriet een goed plek te geven. Het begint met accepteren, maar dat is blijkbaar niet genoeg.

  2. lieve Margo, je weet wel hoe je moet rouwen lijkt me, je DOET het, op jouw unieke manier. En wat had je een heerlijk intieme relatie met je moeder. Mooi!

  3. Christien Mouw

    Lieve Margo, wat heb je dit mooi en subtiel beschreven. Terwijl je het leest, voelt het ook een beetje als een knop die aan het ontluiken is. Een tere bloesem, je mamma, zij ontluikt in je hart……liefs! Christien

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *