Vrijwel direct in het begin dat ik een mobile telefoon had, ontdekte ik LinkedIN. ‘Saai’, hoor ik je denken. Nou toch niet. Dat ligt eraan wat je verwacht. Voor mij was LinkedIn een moderne versie van mijn adresboek. Niet alleen naam en adres, maar ook een foto en het laatste nieuws over werk en carrière. Allemaal onder handbereik.
Ik vond het een cadeautje. In die tijd zat ik regelmatig in de trein. Tijdens de uren reizen heb ik geprobeerd om al mijn veeteeltvriendjes* terug te vinden. Of dat gelukt is? Na een paar maanden kreeg ik complimenten van vrienden dat ze via mijn profiel al hun jaargenoten weer tegen kwamen.
Inmiddels heb ik wel meer aan LinkedIn te danken. Het is een plek waar ik nieuwe mensen leer kennen. Waar mensen gratis tips uitdelen. Een hart onder de riem wordt gestoken. Het lijkt wel of er geen of weinig trollen zijn op LinkedIn. Of zou ik ze gewoon negeren?
Dat maakt me ook eigenlijk niet uit. De reden dat ik dit blog schrijf is dat ik helemaal vrolijk wordt van één van mijn LinkedIn-vriendinnen. Nog nooit in het echt gezien. Ik heb haar leren kennen in de tijd dat we beiden op zoek waren naar werk. Zij begon voorzichtig maar ontpopte zich al heel snel tot een enorme motor om mensen te stimuleren zich meer te laten zien op LinkedIn. De beste manier om je netwerk en kansen op nieuw werk te vergroten. Inmiddels heeft ze weer werk en schrijft mooie verhalen over hoe ze met ‘haar’ oude mensen omgaat tijdens haar werk. Inmiddels is ze een LinkedIn-koningin met heel veel volgers. Haar laatste actie is een soort van cursus in ‘storytelling’. Binnen enkele uren 140 deelnemers. Zo grappig.
Nieuwsgierig? Bekijk haar profiel op LinkedIn: Marieke Smit.
Haar oproep is zo uitnodigend dat ook ik geprikkeld wordt om meer mijn best te doen om meer te schrijven.
De eerste opdracht vind je hier. Heel simpel. Ik weet het.
Zoekend loop ik het pad af op een camping. Ik ben op zoek naar een stuk land. Het ligt niet direct aan de weg, maar via dit pad kan ik er vast dichtbij komen. Gelukkig heb ik het weiland ook in mijn mobiel gezet, want als ik eenmaal aan het eind van het pad sta, zie ik één grote groene vlakte. Veel meer dan alleen het stukje dat ik zoek. De vraag is echter, of het inderdaad in gebruik is door een boer? Naast me komt een man uit een schuurtje. Hij kijkt me aan met een blik ‘wat komt u hier doen?’. Voor hij iets kan zeggen, begroet ik hem, stel me voor en vraag hem of hij hier vaker is. Mijn enthousiaste reactie ontwapend. Hij vertelt dat hij als vaste kampeerder klusjes opknapt in de schuur. En natuurlijk mag ik hem iets vragen. En wat denk je? Hij weet precies wiens kalveren regelmatig worden geweid op de groene velden waar we voor staan. De naam die hij noemt, is de boer die ik volg.
Missie geslaagd.
Zoekende
Het is toch wel zoeken als je niet geacht wordt om je werk met derden te delen. En daar dan verhalen over te schrijven. Voor mij betekent dat een nog grotere uitdaging om deel te nemen aan de schrijfcursus van Marieke. Ik hoop dat het me heel veel gaat brengen.
Wie weet wordt het een opstart naar schrijflessen op deze site.
*Veeteeltvriendjes = studie Veeteelt (Zoötechniek) in Wageningen op de Landbouwuniversiteit.