Leuke dingen doen met je dochter

Schilderles als quality-time. Waarom niet?

Als een vrouw mij vraagt of ze bij mij voor een tekenles mag langskomen met haar dochter, vind ik dat natuurlijk goed. Iedereen mag bij mij op les. Je hoeft geen reden te hebben om bij mij te komen schilderen of tekenen. Toch krijg ik die nu wel van haar.

De vrouw, voor het gemak noem ik haar Anne, maakt een moeilijke periode door. Ze is op zoek naar meer rust en hoopt dat tekenen haar dat brengt. Ze heeft mij een tijd terug gesproken op een fair bij de Mariënwaerdt. Ik mocht daar het boekje en de schilderijen van de kunstenaars van de Zorgboerderij van de Witte Schuur promoten en blijkbaar had ik een goede indruk gemaakt.

 

Anne vertelt me dat ze in deze periode het contact met haar dochter lijkt te verliezen. Ze wil heel graag samen met haar komen tekenen, om de band te versterken. Ik vind het alleen maar super leuk dat ze dat bij mij wil proberen. Wel vraag ik haar of ze het goed vind dat ik een schilderles geef in plaats van een tekenles.

Natuurlijk volgt ze graag mijn advies op en bereid ik een schilderles voor. Als de twee binnen stappen in mijn atelier, schrik ik een beetje. Anne is veel jonger dan ik dacht. En haar dochter ook. Net dertien. En Anne net veertig. Eigenlijk is dat geen probleem. Ik heb vaker jonge cursisten en meestal zijn zij nog heel goed in staat om de innerlijke scepticus uit te zetten. Of hebben pubers daar überhaupt nog geen last van? Deze les wordt een makkie – in ieder geval voor de dochter.

Rommelen met verf werkt ontspannend

Tekenen kan ook heel ontspannend werken, maar voor het zover is, duurt het wel even. De meeste mensen die een potlood in de hand nemen, willen iets tekenen. Dat iets wordt een doel op zich, terwijl het gaat om het proces. Bij schilderen is het veel gemakkelijker om je te verliezen in het doen. Gewoon, door een beetje te mengen met kleuren. En als je dan toch nog je doel bereikt, is dat mooi meegenomen.

Mijn doel van deze kennismakingsles is om moeder en dochter te laten spelen met kleuren. We schilderen een appeltje aan de hand van de lessen uit een van mijn lijfboeken: De magie van olieverf: het spel van licht. Dat kan eigenlijk niet mislukken. In de les begin je met het schilderen van een rondje in de vorm van een appel. Je schildert er vijf banen kleuren op – hoe en wat leg ik je graag uit in een workshop in mijn atelier of in de lessen die je op mijn site kan vinden. Deze kleurbanen ga je langzaam mengen. De mooiste kleurovergangen ontstaan als vanzelf.

Van links naar rechts

Al snel gebeurt er wat ik verwacht. De dochter begint gewoon en heeft in no time door hoe de techniek werkt. Ik hoef haar alleen maar te laten zien dat je tijdens het mengen van licht naar donker werkt – in dit geval van links naar rechts. En dat je vaak je kwast schoon moet maken. Nooit met donkere verf aan je kwast naar het lichtere deel – anders verdwijnt het licht uit je schilderij.

Bij Anne wil het echter maar niet lukken. Ze wordt er onzeker van. Opeens zie ik dat ze van rechts naar links werkt. Ondanks mijn adviezen, blijft ze dat doen. Ze is linkshandig. Dat verklaart alles. We zetten het schilderij op zijn kop en ineens komt ook bij haar meer licht in beeld. Eigenlijk meer een foutje van de juf. Ik had nog niet eerder een linkshandige schilder bij deze workshop.

Drie ronde, blozende appeltjes

Het uiteindelijke resultaat is prachtig. En daarmee bedoel ik niet de appeltjes. Natuurlijk, die zijn ook leuk geworden. Maar ik vind het vooral prachtig hoe stimulerend de dochter was tijdens de les. Ondanks de donkere kleuren in het begin, blijft ze haar moeder complimentjes maken. Ik denk dat mamma zich ten onrechte zorgen maakt. Deze puberende dochter is blij met haar moeder en zal haar niet zomaar laten vallen omdat ze een moeilijke periode doormaakt.

Als ik zo’n klein klasje heb, pak ik meestal zelf kwasten en een doek. Zo kan ik mooi laten zien wat ik bedoel met mijn uitleg en zit ik niet met argusogen elke penseelstreek van de cursisten te volgen. Krijgen ze wat meer ruimte om lekker zelf fouten te maken. Want uiteindelijk leer je daar wel het meeste van.

Zo’n appeltje schilderen neemt best wel wat tijd in beslag. De eerste keer lukt dat niet binnen een uur. We zijn dan ook gewoon lekker door gegaan tot ze af waren. Behalve het witte licht vlekje – dat heb ik later toegevoegd. Dat zet het appeltje in het licht.