Schilderen in Buren

Het is weer gelukt

Vrijdagmiddag lopen vijf vrouwen enthousiast onze tuin binnen om samen te schilderen. Het atelier is in deze tijd van Corona minder geschikt om een aantal uren samen te verblijven. Onze ruime stadstuin biedt ruimte genoeg.
En – eerlijk gezegd – is onze tuin een heerlijke plek om te zijn.

De vrouwen hebben ruim een jaar moeten wachten om bij mij te komen schilderen. Een van de vijf was jarig en dit leek hun het ultieme feestje. Samen schilderen in Buren.
Ze hebben er veel zin in. Alleen zijn sommige wel een beetje huiverig. Want kunnen ze het wel?

Natuurlijk kunnen ze ‘het’.

Wie kan er nu niet een beetje spelen met verf en kwasten?

Beginnen met iets lekkers

Alles staat klaar voor de dames. Vijf ezels met een doek van 30×40, een papier met een krijtje om te schetsen wat ze willen gaan schilderen, water, kwasten en doekjes om te ‘poetsen’. En mijn ‘power point presentatie’. Een schilderij met de verschillende stadia van het schilderen van een wulpse dame.

We beginnen met koffie, thee en appeltaart – heerlijke taart van de bakker in Buren Van Waldeveen. De start is in ieder geval goed.

Voorzichtig leg ik ze uit hoe we gaan beginnen – op het papier kunnen ze een schets maken van het schilderij dat ze denken te gaan maken. Het thema is een selfie met een twist. Geen strak portret, maar een vrolijke kop. Dat lijkt geen probleem, al snel staan de eerste schetsjes op papier. Leuke koppen. Mede dankzij mijn eerste aanwijzing – teken drie ballen.

Het gaat direct al mis

Toch gaat het al snel mis. Nummer vijf, de jarige, pakt een schotel en trekt de rondjes direct op het doek. Oeps. De rest volgt al snel. Dat betekent dat de kleurstof van de blauwe pastelkrijtjes straks hun sporen zullen achterlaten bij het schilderen. Maar wat ik vooral jammer vind, is dat dan al vanaf het begin vast staat wat er geschilderd gaat worden. Geen spontane vreemde vormen. Geen verrassende effecten. Het wordt dit en niets anders.

Lekker veel verschillen

Natuurlijk valt het allemaal wel mee. Gelukkig is het niet echt voorspelbaar wat er gebeurd als je eenmaal de kwasten hanteert. Zo krijgt de dame met de duidelijke drie rondjes een stola om met een grappig effect op het hele schilderij. En zo gaat het bij alle vijf toch net even anders als ze van te voren dachten.

De eerste worsteling is het mengen van huidskleur. Met rood, geel en veel wit kun je allerlei tinten huidskleur maken. Ze mengen met grote gretigheid en natuurlijk lukt het ze na een beetje oefenen allemaal. Ik zie er nog wat vage blauwe sporen in van het pastelkrijt. Als het na opdrogen nog zo is, lossen we het op met een extra laagje huidskleur. En toevallig heb ik die ook beschikbaar in een van de vele potten verf. Wel liever niet puur gebruiken – dan wordt het gezicht snel saai. Tenslotte hebben we zelf allemaal een huid waaraan je kunt zien dat we leven.

De volgende stap is de achtergrond. Ze kiezen allemaal bijzondere kleuren die toch niet echt simpel te mengen zijn met de drie basiskleuren. Pruisisch blauw, Olijf groen, ze gaan er voor.

Drie ballen

Uiteindelijk zijn ze allemaal met dezelfde basis begonnen: drie ballen. Het is niet zo moeilijk om te zien wat ik daarmee bedoel. De kracht van een wulpse dame zit in haar rondingen. En om het schilderij luchtig te houden, is het handig om ze niet te veel te bedekken. Wat voor mij een leuke verrassing is, is dat de jarige verrassende keuzes maakt die de andere dames graag volgen. Zo houdt ze van opengesperde ogen – dat geeft iets vrolijks. Ook de mond lacht je toe in vrolijk rood. Daar kiezen ze alle vijf voor.

Nagenieten

Tijdens het schilderen jagen de woeste regenbuien ons een paar keer naar binnen. De workshop duurt er wat langer door dan anders. Normaal is twee – twee en een half uur. Nu heb ik vijf uur rondjes gelopen van schilderij naar schilderij. Als ze eenmaal lekker bezig zijn, geef ik alleen wat aanwijzingen op verzoek. Maar soms mag ik ze echt helpen. Laat ik ze zien hoe je een dun streepje zet of een losse haal – nodig voor de krul in het haar. Maar eigenlijk doen ze bijna alles zelf.

Dat is maar goed ook, want als ze eenmaal allemaal weg zijn met hun schilderijen, heb ik het een moeilijk. Ik wordt altijd een beetje verliefd op het werk van mijn cursisten en zou ze het liefst nog een paar dagen bij me houden. Maar ja. Het is acryl verf. De doeken zijn vrijwel direct droog en kunnen zo mee naar huis.

Binnen een uur staan alle schilderspullen weer op zijn plek. De kwasten weken voor in het water en ik zit op de bank heerlijk na te genieten van de gezellige workshop.

Ook zin om te komen schilderen? Neem contact op of kijk op de site wat er mogelijk is.

Krijg je zin om het ook een keer te proberen? Ik geef workshops aan groepen van twee tot twintig man. In dat laatste geval moeten we wel uitwijken naar een andere locatie – die zijn er genoeg in de Betuwe. Ik vind het ook geen probleem om alle spullen in te pakken en bij u thuis te komen schilderen. In deze tijd van Corona wel graag buiten.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *